( ခန္႕ထားရန္သင့္ -မသင့္သိလိုပါသည္)

 ( ခန္႕ထားရန္သင့္ -မသင့္သိလိုပါသည္)

“ ေရာက္လာျပီလား ”

အခန္းထဲကိုလွမ္း၀င္လိုက္သည္ႏွင့္ ဂ်ာႀကီး(မန္ေနဂ်ာႀကီး ) ဦးတင့္၏အျပစ္တင္သံေႏွာေနေသာ

အသံကစိတ္ကိုမသက္မသာျဖစ္ေစသည္။သူကေတာ့ကိုယ္ပိုင္ကားႏွင့္လာရသူမို႕မိမိကဲ့သို႕လိုင္းကား

ႏွင့္လာရေသာသူ၏ျပသနာေတြသိမွာမဟုတ္၊

“ ဟုတ္ကဲ့ လိုင္းကားေတြက ေတာ့ မနက္ပိုင္းဆို ရင္သိတဲ့အတိုင္းဘဲဆရာ” ေန႕စဥ္မိမိဆိုင္က၀န္ထမ္းေတြ

ေပးေနႀကေျဖရွင္းခ်က္ကိုဘဲအသံုးခ်လိုက္ေတာ့သည္။“ ထိုင္ဗ်ာ ကိုေအာင္ထက္ ဦးစိုး၀င္းလည္းခုေလးတင္

ေရာက္တာ ခင္ဗ်ားကဆိုင္အရင္၀င္ျပီးွေရာက္မွာတြက္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ ဆယ္နာရီခ်ိန္းထားတာ အေတာ္ပါဘဲ ”

မန္းေနးဂ်င္းဒါရိုက္တာ ဦးေမာင္ေမာင္ရဲ႕စကားကစိတ္ကိုေျပသြားေစသည္။မိမိတို႕လုပ္ငန္းစုမွ

ရန္ကုန္ျမိဳ႕ေပၚတြင္ဆိုင္ခြဲေပါင္းေျခာက္ဆိုင္ဖြင့္ျပီးျဖစ္သည္၊ဆိုင္ခြဲမ်ားဖြင့္တိုင္းအေရာင္း၀န္ထမ္းမ်ား

ခန္႕ထားရန္ေႀကာ္ျငာျပီးေလွ်ာက္လႊာေခၚခဲ့ႀကသည္။ေလွ်ာက္ထားသူေတြအထဲကမွ သတ္မွတ္ခ်က္ႏွင့္

ျပည့္စံုသူမ်ားကိုလူေတြ႕စစ္ေဆးရသည္။

ယေန႔လည္း စမ္းေခ်ာင္းတြင္ ဖြင့္မည့္ဆိုင္ခြဲအတြက္လူေတြ႔စစ္ေဆးရန္ေရာက္လာျခင္းျဖစ္သည္။

ကၽြန္ေတာ္ ကတာေမြဆိုင္ခြဲကအေရာင္းတာ၀န္ခံတစ္ဦးသာျဖစ္ေသာ္လည္း လူေတြ႕စစ္ေဆးတိုင္း

MD ဦးေမာင္ေမာင္က ကၽြန္ေတာ့ကိုပါေခၚေလ့ရွိသည္။ “ ေမာင္ရင္က လက္ေတြ႕၀န္ထမ္းေတြနဲ႕ ေန

ရေတာ့ ျဖစ္တတ္တဲ့ျပသနာေတြကိုသိတယ္ ဒါေတြကိုပါနဲနဲပါးပါးေမးေပးပါ ”

စစ္ေဆးမွဳျပီးလွ်င္ကၽြန္ေတာ္တို႕အေနႏွင့္ “ ခန္႕ထားသင့္သည္ ” “ ခန္႕ထားရန္မသင့္ ” ဆိုေသာမွတ္ခ်က္

ႏွစ္ခုအနက္ တစ္ခုခုကို ေျဖဆိုျပီးေသာ ၀န္ထမ္းသစ္အမည္ေဘးတြင္ေရးသားေပးရန္သာျဖစ္သည္။

ခန္႕သည္မခန္႕သည္ကေတာ့ုဦးေမာင္ေမာင္၏ဆံုးျဖတ္ခ်က္သာအတည္ျဖစ္ပါသည္။ယေန႕လူေတြ႕

ေျဖဆိုမည့္သူမွာ တစ္ဆယ့္ႏွစ္ေယာက္သာရွိသည္။ပံုမွန္အတိုင္းတစ္ဦးလွ်င္ဆယ္မိနစ္ခန္႕သာေမး

ေလ့ရွိသျဖင့္ေန႕၀က္ေလာက္ေတာ့ထိုင္ရေပမည္။

  “ ကဲစလိုက္ရေအာင္  ” ဦးေမာင္ေမာင္အခန္း၀ကစာေရးေလးကိုလွမ္းေျပာလိုက္သည္ႏွင့္

တစ္ဦးခ်င္းကိုစ ျပီးေခၚေတာ့သည္။တခ်ိဳ႕ကအခန္းတြင္းေရာက္လွ်င္ ခါးကေလးညႊတ္၍ အရိုအေသျပဳႀကျပီး

တခ်ိဳ႕ကလက္အုပ္ကေလးခ်ီျပီး ဦးညႊတ္ၾကသည္။ ျပီးမွသတ္မွတ္ထားေသာခံုတြင္၀င္ထိုင္ႀကသည္။

ကၽြန္ေတာ္ တို႕ကေတာ့ေလွ်ာက္လႊာပါအခ်က္အလက္မ်ားအျပင္၊ အ၀တ္အစားေသသပ္္မွဳ၊ဆံပင္ေသသပ္မွဳ

ကအစ စကားအေျပာအဆိုသြက္လက္မွဳ၊ပီသမွဳ၊မ်ားကိုပါအကဲျဖတ္ရပါသည္။

     ကၽြန္ေတာ္ တို႕ေလးေယာက္မွ ေမးခြန္းတစ္ခုႏွစ္ခု စီေမးျပီး ေျဖဆိုသည္ုအေျဖမ်ားကိုနားေထာင္ျပီး၊

မွတ္ခ်က္ေပးရန္သာျဖစ္သည္။လူေတြ႔ေမးျမန္းေနခ်ိန္မွာ မႀကာခဏ လုပ္ငန္းခြဲမ်ားမွ ဦးေမာင္ေမာင္ထံ

ဖုန္းမ်ာ၀င္၀င္လာ၍ ေနာက္ဆံုးလူကို ေခၚလိုက္သည့္အခ်ိန္တြင္မြန္းလြဲ တစ္နာရီ ခြဲေနေပျပီ။

ေနာက္ဆံုးလူ၊ထိုေနာက္ဆံုးလူကေတာ့ အားလံုးထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ့ အတြက္ထူးျခားသည္။

  “ေမာင္သုတ ၀င္လို႕ရပါျပီ ” ေခၚလိုက္သည့္အသံအဆံုးမွာပင္ အခန္း၀တြင္ေပၚလာသည္။ ထိုေနာက္ရပ္

လိုက္ျပီးေခါင္းကိုအသာေလးညႊတ္အရိုအေသျပဳလိုက္သည္။ ဦးေမာင္ေမာင္ကေခါင္းညွိမ့္ျပလိုက္သျဖင့္

အခန္းအလည္ကကုလားထိုင္တြင္၀င္ထိုင္လိုက္ေလသည္။

 “ေမာင္ သုတ ေနာ္ ” မန္ေနဂ်ာႀကီးကႏွဳတ္ဆက္ေမးေလးေမးလိုက္သည္။

 “ ဟုတ္ပါတယ္ ” ထိုသူငယ္၏အေျဖက ျပတ္သည္ဟုခံစားမိသည္၊တစ္ကယ္ဆို “ဟုတ္ကဲ့ပါ ”

သို႕မဟုတ္ “ ဟုတ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ ” စသျဖင့္ေျဖသင့္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ့ စိတ္တြင္ေျပာလိုက္မိသည္။

“ ညီေလးကြန္ျပဴတာသံုးတတ္လား ”ဂ်ာႀကီးကစျပီးေမးလိုက္သည္။“ဟုတ္ကဲ့ အေျခခံေလာက္ေတာ့တတ္

ပါတယ္ ”မန္ေနဂ်ာႀကီးကသူ႕အေျဖကိုသိပ္ေတာ့မယံုႀကည္သည့္အေနျဖင့္၊

  “အေျခခံေလာက္ေတာ့တတ္တယ္ဆိုတာ ၀င္းဒိုးေတြဘာေတြေကာျပန္တင္တတ္လား ”

 “ ဟုတ္ကဲ့တင္တတ္ပါတယ္ ေဆာ့၀ဲလ္ ေတြလည္းျပန္ျပီးတင္တတ္ပါတယ္ ”

ဒီတခါေတာ့ ဂ်ာႀကီးေတာ္ေတာ္သေဘာက်သြားသည္။ “ ကဲဒါ ဆိုကြာ ဆိုင္က ကြန္ျပဴတာက သံုးေနရင္းနဲ႕

သံုးရတာေတာ္ေတာ္ေလး ေနျပီဆိုရင္မင္းဘာလုပ္မလည္း ”ေမာင္သုတ ကနည္းနည္းေလးစဥ္းစားျပီးမွ

  “ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွမလုပ္ပါဘူး ”

“ ေဟ.. မင္မျပင္ေပးဘူးလား မင္းျပင္တတ္တယ္ဆို ” မန္ေနဂ်ာႀကီးအေမးကိုေမာင္သုတကခပ္

သြက္သြက္ပင္ “ ဒါက ကၽြန္ေတာ့ အလုပ္လည္းမဟုတ္ဘူး ကၽြန္ေတာ္ကအခုအေရာင္း၀န္ထမ္း

လာေလွ်ာက္တာပါ ကြန္ျပဴတာျပင္ဘို႕မဟုတ္ပါဘူး ျပီးေတာ့ဒါကအေပ်ာ္တန္းသမားေတြ

လက္တဲ့စမ္းလို႔ေကာင္းတဲ့ကိစၥလည္းမဟုတ္ဘူး မေတာ္လို႔အထဲကမွတ္ထားတဲ့ ေဒတာ ေတြ

ပ်က္သြားရင္လည္းျပသနာရွိပါတယ္ ဒါေႀကာင့္ ကၽြန္ေတာ္လံုး၀မျပင္ပါဘူး ”

သူ႕အေျဖကိုမန္ေနနဂ်ာႀကီးအတန္ႀကာေအာင္စဥ္းစားေနေသးျပီးမွ ကၽြန္ေတာ့အားဆက္ေမး

ရန္ေမးဆတ္ျပလိုက္လို႕ “ ကဲဒါဆို ညီေလးကိုအေရာင္းနဲ႕ပတ္သက္တာအကိုေမးမည္

ေသေသျခာျခာနားေထာင္ေနာ္ ” ကၽြန္ေတာ္က စကားကိုရပ္လိုက္ျပီးမွ

 “ ညီေလးရဲ႕ေကာင္တာမွာလူတစ္ေယက္ကမီးဂါင္း တစ္ခုလာေမးတယ္ ညီေလးကရွိတယ္

ဆိုေတာ့သူကဘယ္ေလာက္လည္းေမးမည္ ညီေလးက တစ္ေထာင္လို႕ေျပာေတာ့

သူကတစ္ခုေပးလို႕ေျပာမယ္ ဒါနဲ႕သူကတစ္ခုေပးဆိုေတာ့ ညီေလးကတစ္ခုထုတ္ေပး

လိုက္တယ္ အဲဒီလူက ေငြစကၠဴ တစ္ရြက္ကိုခ်ေပးျပီး အေလာတႀကီးျပန္ထြက္သြားတယ္ အဲ

ညီေလးကႀကည့္လိုက္ေတာ့ ငါးေထာင္တန္ႀကီးျဖစ္ေနတယ္ ျပန္ျပီးလိုက္ေခၚလည္း အဲသည္လူကို

မေတြ႔ေတာ့ဘူးဆိုပါေတာ့ ကဲ ညီေလးဘာလုပ္မလည္း  ”

 တစ္ကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ေမးခြန္းက လြန္ခဲ့ေသာလကကၽႊန္ေတာ့ ဆိုင္ခြဲတြင္အမွန္တစ္ကယ္

ျဖစ္ခဲ့ေသာျဖစ္စဥ္ကိုေမးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ထိုစဥ္ကအေရာင္း၀န္ထမ္းေလးက ပိုေငြေလးေထာင္

ကိုကၽြန္ေတာ့ထံတြင္လာေရာက္အပ္ႏွံခဲ့သည္၊ကၽြန္ေတာ္က စာအိပ္တြင္ထည့္ျပီး ယေန႕တိုင္သိမ္း

ထားခဲ့သည္၊ထိုအေရာင္း၀န္ထမ္းအားလည္းျပန္လာေတာင္းလွ်င္လာယူရန္ေျပာခဲ့ျပီးျဖစ္သည္။

 ေမာင္သုတ ကေတာ့ကၽြန္ေတာ့ ေမးခြန္းကိုလြယ္လြန္းသည္ဟူေသာ အျပံဳးျဖင့္

 “ ဒါမ်ား ဦးေလးရယ္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ညေနဆိုင္သိမ္းခ်ိန္ထိေစာင့္မည္ ဆိုင္သိမ္းတဲ့အထိ

လာျပန္မေတာင္းခဲ့လွ်င္ေတာ့  “အားလံုးကသူ႕အေျဖကိုစိတ္၀င္စားေစာင့္ေနခ်ိန္မွာသူကစကား

ကိုျဖတ္လိုက္ျပီးမွကၽြန္ေတာ့မ်က္ႏွာကိုႀကည့္ျပီး “ကၽြန္ေတာ္ ပိုတဲ့ေငြေလးေထာင္ကိုယူလိုက္မွာေပါ့ ”

သူ႕အေျဖေႀကာင့္ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ပ်က္သြားသည္၊ကၽြန္ေတာ္လိုခ်င္ေသာအေျဖမဟုတ္၊

 “ မင္းအဲဒီေငြေလးေထာင္ကိုအေရာင္းတာ၀န္ခံကိုမအပ္ဘူးေပါ့ ”မန္ေနဂ်ာႀကီးက၀င္ေမးလိုက္သည္။

 “ လံုး၀အပ္ဖို႕မလိုလို႕မအပ္တာပါ” “ ေျပာပါဦး ဘာျဖစ္လို႕ မအပ္ တာလည္းဆိုတာကို  ”

တစ္ခိ်န္လံုး ျငိမ္ေနေသာ ဦးေမာင္ေမာင္က၀င္ေမးလိုက္သည္။

 “ကၽြန္ေတာ္သာေငြေလးေထာင္ကိုအေရာင္းတာ၀န္ခံကိုအပ္လိုက္ရင္ သူက ေငြေလးေထာင္ကို

မွတ္စုစာအုပ္ႀကားမွာျဖစ္ျဖစ္ စာအိပ္ေလးနဲ႕ သူ႕အံဆြဲထဲမွာျဖစ္ျဖစ္သိမ္းထားမွာေပါ့၊အဲ ကာလတစ္ခု

ႀကာသြားလို႕ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ျဖစ္သြားရင္သူဘာလုပ္မလည္း အဲဒါေတာ့ဘုရားသခင္ဘဲ

သိပါလိမ့္မည္။” သည္အေျဖကေတာ့မွန္လည္းမွန္ကၽြန္ေတာ့ဂုဏ္သိကၡာကိုလည္းထိလာသည္မို႕

ကၽြန္ေတာ္ေတာ္ေတာ္ေလးကၽြဲျမီးတိုသြားမိသည္။သူကဆက္ျပီး

“ တကယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္ ေရာင္းလိုက္တာက ငါးေထာင္တန္ပစၥည္းျဖစ္ျပီး သူေပးခဲ့တာက

တစ္ေထာင္တန္သာ ဆို လိုေနတဲ့ ေလးေထာင္္ကုိ အေရာင္းတာ၀န္ခံက စိုက္ေပးမွာ

မဟုတ္တာေသခ်ာတယ္ ဒါ့ေႀကာင့္ လိုလွ်င္စိုက္ရမည့္ကၽြန္ေတာ္ ဘဲယူသင့္တယ္ ”

သူ႕စကားအဆံုးမွာအားလံုးကဘာမ်ားဆက္ေမးခ်င္ေသးလည္းဆိုတဲ့မ်က္လံုးမ်ားနဲ႕ကၽြန္ေတာ့

ကိုလွမ္းႀကည့္ႀကသည္။ကၽြန္ေတာ္ကေမးစရာကုန္ျပီဆိုသည့္သေဘာျဖင့္ေခါင္းခါျပလိုက္သည္။

တစ္ကယ္လည္းေမးခ်င္စိတ္ကုန္သြားျပီးျဖစ္သည္။ေစ်းကြက္မန္ေနဂ်ာဦးစိုး၀င္းကေခ်ာင္းတစ္ခ်က္

ဟန္႔လိုက္ျပီး “ ညီေလးပရိုဖိုင္ထဲမွာ စီးပြားေရးနဲ႕ ဘြဲ႕ရထားျပီးျပီလို႕ပါတယ္ ညီေလးက အေရာင္း

၀န္ထမ္း လစာနဲ႕ ဒီလုပ္ငန္းမွာေရရွည္လုပ္နိဳင္ပါ့မလား လုပ္မည္လို႕ေကာစိတ္ကူးရွိလား ”

 ေမာင္သုတ ကေတာ္ရံုႏွင့္မေျဖဘဲ ဦးစိုး၀င္းမ်က္ႏွာကိုႀကည့္ေနပါေသးသည္၊ေနာက္မွ

 “ကၽြန္ေတာ္ ဒီလစာနဲ႕ ဒီလုပ္ငန္းမွာေရရွည္လုပ္မည္ မလုပ္ဘူးဆိုတာ ဦးေလးတို႕အေပၚမွာဘဲ

 တည္ပါတယ္ ဦးေလးတို႕ေႀကာ္ျငာမွာ ေရြးခ်ယ္ခံရလွ်င္အစမ္းခန္႕ကာလသံုးလခန္႕မည္လို႕

ေရးထားသလိုကၽြန္ေတာ္ ကလည္းအစမ္းလုပ္ႀကည့္မည့္ကာလကို ကိုးလ ဒါမွမဟုတ္တစ္ႏွစ္

လို႕စိတ္ကူးထားပါတယ္...”

“ ေျပာပါဦး  အဲဒီကာလအတြင္းစိတ္ကူးကို ..” ဦးစိုး၀င္းကစိတ္၀င္တစားေမးလိုက္သည္၊

ကၽြန္ေတာ္ ကေတာ့ေတာ္ေတာ္ႀကီးက်ယ္တဲ့ေကာင္ဟုေတြးရင္းျပံဳးလိုက္မိသည္။

 “ သည္လိုပါ ကၽြန္ေတာ္ပထမ ရိုးသားႀကည့္မယ္ ေနာက္က်ိဳးစားႀကည့္မည္ ေနာက္ေတာ့

 လုပ္ငန္းပိုမိုတိုးတက္ေအာင္ေလ့လာႀကံဆႀကည့္မယ္ ကာလတစ္ခုထိေပါ့ ဒါေပမည့္

အဲဒါေတြက ဦးေလးတို႕ဘက္က ဘာမွတုန္႔ျပန္မွဳမရွိလာဘူး အရာမထင္လာဘူးဆိုလွ်င္ေတာ့

 ကၽြန္ေတာ္ အရည္ခ်င္းနဲ႕ကိုက္ညီမည့္ အျခားလုပ္ငန္းတစ္ခုခုကို ကၽြန္ေတာ္ ေျပာင္းမွာပါ ”

ဦးစိုး၀င္းက တစ္ခုခုထပ္ေမးဘို႕ျပင္ျပီးမွ မေမးေတာ့ဘဲ “ ဒီေလာက္ပါဘဲ ..”လို႕ခပ္ေျဖးေျဖး

ေျပာလိုက္ျပီးေနာက္သို႕မွီထိုင္လိုက္သည္။

 ေနာက္ဆံုးေမးရမည့္သူ ဦးေမာင္ေမာင္ အလွည့္ပင္ျဖစ္သည္၊၊ ဦးေမာင္ေမာင္ဘာေမးမည္

ကိုကၽြန္ေတာ္ ဆို႕အားလံုးသိျပီးျဖစ္သည္။လူေတြ႕စစ္ေဆးသည့္အခါတိုင္းဦးေမာင္ေမာင္က

ေမးခြန္းတစ္ခုတည္းကိုသာေမးေလ့ရွိသည္။

 “ ကဲငါ့တူကိုဦးေလးကဘဲေနာက္ဆံုးေမးမည္ ေသေသျခာစဥ္းစားျပီးေျဖေနာ္ ဦးေလးကစိတ္ကူး

ကိုသိခ်င္လို႕ေမးမွာပါ၊ တကယ္လို႕ေပါ့ ငါ့တူသာ ဒီလုပ္ငန္းတစ္ခုလံုးရဲ႕ မန္းေနးဂ်င္းဒါရိုက္တာ

သာဆိုလွ်င္ ဒီလိုကြာ အခုေန ငါ့တူကို  ဒီလုပ္ငန္းစုႀကီးရဲ႕လုပ္ပိုင္ခြင့္အျပည့္နဲ႕စီမံခန္ခြဲမွဳလုပ္ရ

မည္ဆိုလွ်င္ဒီလုပ္ငန္းစုႀကီးတိုးတက္ေအာင္အရင္ဆံုးငါ့တူဘာလုပ္မလည္း ”

ေမာင္သုတက ဦးေမာ္ေမာင္မ်က္ႏွာကိုျပန္ႀကည့္လိုက္သည္။ေနာက္မွ...

“ ဒီေန႔ လူေတြးေမးတဲ့ဆီမွာ ကၽြန္ေတာ္ ကေနာက္ဆံုးမွ ေျဖရတဲ့သူပါ၊ေျဖျပီးလို႕ထြက္လာတဲ့သူေတြ

ကို ဘာေတြေမးလည္းလို႔ က်န္တဲ့သူေတြကလိုက္ေမးႀကပါတယ္၊ေမးခြန္းေတြကတစ္ဦးနဲ႕တစ္ဦးမတူ

ႀကေပမည့္ အခုေမးခြန္းကိုေတာ့လူတိုင္းကိုေမးတတ္လို႕ ကၽြန္ေတာ့ အလွည့္မွာဘယ္လိုေျဖရမလည္း

လို႕ ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳျပီးစဥ္းစားထားပါတယ္ ”

“ ေအး ေကာင္းတာေပါ့ကြ မင္းကသူမ်ားေတြထက္အခြင့္အေရးပိုရတာေပါ့ ” ဦးေမာင္ေမာင္ကေျပာ

လိုက္သည္ကို ေမာင္သုတက ေခါင္းခါျပီး၊ “ မဟုတ္ဘူးဦးေလး အေျဖေတြကပိုပိုမ်ားလာတယ္ ”

သူ႕အေျဖေႀကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ျပံဳးမိသြားႀကသည္။သူကဆက္ျပီးေျပာလိုက္သည္၊

 “ အခ်ိန္ေတြတေျဖးေျဖးႀကာလာေတာ့ မွ ကၽြန္ေတာ္ အေကာင္းဆံုးအေျဖတစ္ခုကို သြားေတြ႕တယ္၊

ဒါေပမည့္ အဲဒီအေျဖကို ကၽြန္ေတာ္ ေျဖလို႕လည္းလံုး၀မျဖစ္ျပန္ဘူး ”

ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတာ္ေတာ္စိတ္၀င္စားသြားသည္။ဦးေမာင္ေမာင္က

“ ေဟ.... ထူးဆန္းတယ္ ဘာလို႕ေျဖလို႕မျဖစ္တာလည္း ”

 ေမာင္သုတက ျပဳးျပီး “ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ထားတဲ့အေျဖကိုေျပာလိုက္ရင္ ေသျခာတာက ကၽြန္ေတာ္

 ဒီအလုပ္ကိုလံုး၀ရေတာ့မွာမဟုတ္လို႕ဘဲ.....” သည္သူငယ္ေတာ္ေတာ္ရစ္သည္လို႕ေတြးမိသလို

သူ႕အေျဖကိုလည္းသိခ်င္မိသည္မို႕ “ ညီေလး..မင္းအေျဖကဘာမို႕..... ”စကားမဆံုးခင္မွာ၊

 “ ခဏေလး ကိုေအာင္ထက္ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာမည္....” ဦးေမာင္ေမာင္ကတားလိုက္ျပီး

 “ ကိစၥ မရွိဘူးေျပာလို႕ရပါတယ္ ဒီေနာက္ဆံုးေမးခြန္းက လူေတြ႕စစ္ေဆးတာနဲ႕မဆိုင္ဘူး

ဦးေလးတို႕လုပ္ငန္းစုႀကီးအေပၚ လူငယ္ေတြရဲ႕အျမင္ကိုသိခ်င္ယံုသက္သက္ ေမးတာပါ၊ ငါ့တူ

လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေျပာလို႕ရတယ္ မွန္တာမွားတာအဓိကမဟုတ္ပါဘူး ”

ဦးမာင္ေမာင္စကားအဆံုးမွာ ေမာင္သုတက  “ ဒါဆိုရင္ကၽြန္ေတာ္ေျပာမည္ တကယ္လို႕သာကၽြန္ေတာ့

မွာသာ  ဦးေလးေျပာသလို လုပ္ပိုင္ခြင့္သာအျပည့္ရမည္ဆိုရင္... ကၽြန္ေတာ္ ပထမ ဦးဆံုးလုပ္မွာက..”

ေမာင္သုတကစကားကိုရပ္လိုက္ျပီးကၽြန္ေတာ္တို႕မ်က္ႏွာမ်ားကိုတစ္ဦးခ်င္းဆီလိုက္ႀကည့္လိုက္သည္။

ျပီးမွ  “ကၽြန္ေတာ္ ဦးေလးတို႕ေလးေယာက္ကိုအလုပ္က ထုတ္လိုက္ပါမည္ ”

သူ႕အေျဖေႀကာင့္ကၽြန္ေတာ္ေဒါသေထာင္းကနဲထြက္သြားသည္၊က်န္သည့္လူမ်ားလည္းမ်က္ႏွတင္းကုန္

ႀကသည္၊ဦးမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္သာ အျပံဳးမပ်က္ဘဲ ဆက္ေမးလိုက္သည္။

“ ဟုတ္ပါျပီ ငါ့တူကဒီလိုေျပာမွေတာ့ အေႀကာင္းျပခ်က္ေတာ့ရွိမွာေပါ့ ဆိုစမ္းပါဦး ”

ေမာင္သုတက လက္အုပ္ေလးခ်ီလိုက္ျပီး “ ေတာင္းပန္ပါတယ္ စိတ္မဆိုးႀကပါနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ က

အလုပ္သေဘာအရေျပာတာပါ ဦးတို႕ကိုေစာ္ကားတာမဟုတ္ပါဘူး၊ တကယ္ေတာ့ဦးတို႕ကဒီဌာနႀကီး

တစ္ခုလံုးမွာတာ၀န္ရွိတဲ့သူေတြပါ၊ဒါေပမဲ့ဘာမဟုတ္တဲ့ကိစၥေသးေသးေလးမွာ တစ္ေနကုန္အခ်ိန္ေတြ

ျဖဳန္းေနႀကတယ္၊ဦးေလးတို႕မွာဆိုင္ခန္းရွိတယ္၊ေရာင္းတဲ့ပစၥည္းရွိတယ္၊သတ္မွတ္ေစ်းႏွဳန္းရွိတယ္၊

ဘယ္သူမဆိုေရာင္းလို႕ရတဲ့အေနအထား၊အလုပ္လုပ္ခ်င္သူရွိတယ္၊အလုပ္လည္းရွိတယ္၊ေပးလုပ္ႀကည့္

လိုက္၊မတတ္ရင္သင္ေပးလိုက္ေပါ့၊ကုန္စံုဆိုင္မွာေစ်းႏွဳန္းေတြကလည္းပံုေသမဟုတ္ဘူးအားလူးတစ္မ်ိဳးမွာ

ဘဲအႀကီးအေသးေစ်းမတူဘူး၊အေဟာင္းအသစ္ေစ်းမတူဘူး၊ပိုထည့္ေပးရတာရွိေသးတယ္၊စါရင္းလည္း

မမွတ္ထားဘူး၊အဲသည္ဆိုင္ရွင္ကလူလိုရင္ ရွစ္တန္းေလာက္ေအာင္တဲ့ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို

လုပ္မလားေမးတယ္၊လုပ္မယ္ဆိုခန္႕တယ္၊ျပီးေတာ့ေပါင္းႀကည့္ျပီးေတာ့မွေကာင္းမေကာင္းအကဲျဖတ္တာ၊

လိုတာကိုအလုပ္နဲ႕သင္သြားတာ” ေမာင္သုတက ေမာသြားလို႕ခဏရပ္လိုက္ခ်ိန္မွာ၊

“ အျပင္ကကုန္စံုဆိုင္လိုေတာ့လုပ္လိုဘယ္ရမလည္းကြ ”ကၽြန္ေတာ္က၀င္ျပီးဘုေတာလိုက္သည္ကို

ဦးေမာင္ေမာင္က လက္တားလိုက္ျပီး “ ရပါတယ္ ဆက္ေျပာပါငါ့တူ”ေမာင္သုတကဆက္ျပီး၊

“ တကယ္ေတာ့ဆိုင္ကေတာ့ဆိုင္ပါဘဲ အေရးႀကီးတာက ရိုးသားမွဳပါ အဲဒါကေပါင္းႀကည့္မွသိမွာပါ

အခုကၽြန္ေတာ့ေလွ်ာက္လႊာမွာပါတဲ့အက်င့္စာရိတၱေကာင္းေႀကာင္းေထာက္ခံစာကို  ကၽြန္ေတာ့ကိုလံုး၀

မသိတဲ့သူေတြက ေရးေပးလိုက္တာပါ၊ တကယ္ေတာ့ကၽြန္ေတာ့ဆံပင္ကအရွည္ႀကီး အခုလူေတြ႕ေျဖ

ရမွာမို႕ညွပ္လာတာ၊ခါတိုင္းေဘာင္းဘီအျမဲ၀တ္တာအခုမွလံုခ်ည္၀တ္လာတာပါ၊ ေျပာခ်င္တာက

ကေန႔ဦးေလးတို႕ျမင္ခဲ့တဲ့ေျဖဆိုသူေတြရဲ႕ပံုစံေတြကအမွန္မဟုတ္ပါဘူး၊”

သူေျပာသည္ကိုျဖစ္နိဳင္သည္လို႕ေတာ့ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိသည္။

“ တကယ္ေတာ့ဦးေလးတို႕ထုတ္ကုန္သာအရည္အေသြးေကာင္းျပီးေစ်းႏွဳန္းလည္းသက္သာတယ္

ထူးထူးျခားျခားအသံုးတည့္ရင္ ဂိုေဒါင္ထဲဖြက္ထားတာေတာင္မွလာေတာင္း၀ယ္မွာပါ၊ဦီးေလး

တို႕အဆင့္ကအဲဒီမွာသာအခ်ိန္ေပးသင့္တယ္၊အခုေတာ့......”သူကစကားကိုဆက္မေျပာေတာ့ဘဲ

“ ကႊန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာသည္ေလာက္ပါဘဲ၊မွားသြားတာပါရင္ေတာင္းပန္ပါတယ္ ”

ေတာ္ေသးလို႕အမတ္သာျဖစ္ရင္ေတာ္ေတာ္ေျပာမည့္ေကာင္လို႕စိတ္ထဲကေျပာလိုက္သည္။

“ ေအးပါ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ မင္းေျပာတာေတြလည္းမဆိုးပါဘူး ဦးမွတ္ထားပါ့မည္၊ငါ့တူကိုေမး

လို႕ျပီးပါျပီေနာ္၊မင္းရဲ႕အျမင္လည္းပညာရလိုက္ပါတယ္ကြ ” ဦးေမာင္ေမာင္ကျပံဳးျပီးေျပာလိုက္ေတာ့

“ ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္ေတာ့ကိုျပန္ခြင့္ျပဳပါ ” ေျပာေျပာဆိုဆိုေမာင္သုတျပန္ထြက္သြားေတာ့သည္။

အခန္းတခုလံုးခဏေတာ့တိတ္ျပီးက်န္ရစ္သည္။ျပီးမွအသီးသီးအမည္စါရင္းတြင္မွတ္ခ်က္ေရးရန္

စာရြက္ကိုေကာက္ကိုင္လိုက္ႀကသည္။ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေမာင္သုတ၏အမည္ေဘးတြင္

“ ခန္႕ထားသင့္သည္ ” “ ခန္႕ထားရန္မသင့္”ႏွစ္မ်ိဳးအနက္ဘာကိုေရးရမည္ကိုမျပတ္မသား

ႏွင့္ငိုင္ေနမိေတာ့သည္။

ေက်းဇူးျပဳျပီး စာဖတ္သူလည္း၀ိုင္းျပီးအႀကံေပးႀကည့္ပါလားဗ်ာ။

                                                                           တတိုင္းေမႊး။  ။21-1-2014မနက္5း30

                                 ကိုယ္တိုင္ေရးေႀကာင္းတာ၀န္ခံပါသည္။