( ခန္႕ထားရန္သင့္ -မသင့္သိလိုပါသည္)
“ ေရာက္လာျပီလား
”
အခန္းထဲကိုလွမ္း၀င္လိုက္သည္ႏွင့္
ဂ်ာႀကီး(မန္ေနဂ်ာႀကီး ) ဦးတင့္၏အျပစ္တင္သံေႏွာေနေသာ
အသံကစိတ္ကိုမသက္မသာျဖစ္ေစသည္။သူကေတာ့ကိုယ္ပိုင္ကားႏွင့္လာရသူမို႕မိမိကဲ့သို႕လိုင္းကား
ႏွင့္လာရေသာသူ၏ျပသနာေတြသိမွာမဟုတ္၊
“ ဟုတ္ကဲ့
လိုင္းကားေတြက ေတာ့ မနက္ပိုင္းဆို ရင္သိတဲ့အတိုင္းဘဲဆရာ” ေန႕စဥ္မိမိဆိုင္က၀န္ထမ္းေတြ
ေပးေနႀကေျဖရွင္းခ်က္ကိုဘဲအသံုးခ်လိုက္ေတာ့သည္။“
ထိုင္ဗ်ာ ကိုေအာင္ထက္ ဦးစိုး၀င္းလည္းခုေလးတင္
ေရာက္တာ ခင္ဗ်ားကဆိုင္အရင္၀င္ျပီးွေရာက္မွာတြက္ျပီး
ကၽြန္ေတာ္ ဆယ္နာရီခ်ိန္းထားတာ အေတာ္ပါဘဲ ”
မန္းေနးဂ်င္းဒါရိုက္တာ
ဦးေမာင္ေမာင္ရဲ႕စကားကစိတ္ကိုေျပသြားေစသည္။မိမိတို႕လုပ္ငန္းစုမွ
ရန္ကုန္ျမိဳ႕ေပၚတြင္ဆိုင္ခြဲေပါင္းေျခာက္ဆိုင္ဖြင့္ျပီးျဖစ္သည္၊ဆိုင္ခြဲမ်ားဖြင့္တိုင္းအေရာင္း၀န္ထမ္းမ်ား
ခန္႕ထားရန္ေႀကာ္ျငာျပီးေလွ်ာက္လႊာေခၚခဲ့ႀကသည္။ေလွ်ာက္ထားသူေတြအထဲကမွ
သတ္မွတ္ခ်က္ႏွင့္
ျပည့္စံုသူမ်ားကိုလူေတြ႕စစ္ေဆးရသည္။
ယေန႔လည္း
စမ္းေခ်ာင္းတြင္ ဖြင့္မည့္ဆိုင္ခြဲအတြက္လူေတြ႔စစ္ေဆးရန္ေရာက္လာျခင္းျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္
ကတာေမြဆိုင္ခြဲကအေရာင္းတာ၀န္ခံတစ္ဦးသာျဖစ္ေသာ္လည္း လူေတြ႕စစ္ေဆးတိုင္း
MD ဦးေမာင္ေမာင္က
ကၽြန္ေတာ့ကိုပါေခၚေလ့ရွိသည္။ “ ေမာင္ရင္က လက္ေတြ႕၀န္ထမ္းေတြနဲ႕ ေန
ရေတာ့ ျဖစ္တတ္တဲ့ျပသနာေတြကိုသိတယ္
ဒါေတြကိုပါနဲနဲပါးပါးေမးေပးပါ ”
စစ္ေဆးမွဳျပီးလွ်င္ကၽြန္ေတာ္တို႕အေနႏွင့္
“ ခန္႕ထားသင့္သည္ ” “ ခန္႕ထားရန္မသင့္ ” ဆိုေသာမွတ္ခ်က္
ႏွစ္ခုအနက္
တစ္ခုခုကို ေျဖဆိုျပီးေသာ ၀န္ထမ္းသစ္အမည္ေဘးတြင္ေရးသားေပးရန္သာျဖစ္သည္။
ခန္႕သည္မခန္႕သည္ကေတာ့ုဦးေမာင္ေမာင္၏ဆံုးျဖတ္ခ်က္သာအတည္ျဖစ္ပါသည္။ယေန႕လူေတြ႕
ေျဖဆိုမည့္သူမွာ
တစ္ဆယ့္ႏွစ္ေယာက္သာရွိသည္။ပံုမွန္အတိုင္းတစ္ဦးလွ်င္ဆယ္မိနစ္ခန္႕သာေမး
ေလ့ရွိသျဖင့္ေန႕၀က္ေလာက္ေတာ့ထိုင္ရေပမည္။
“ ကဲစလိုက္ရေအာင္ ” ဦးေမာင္ေမာင္အခန္း၀ကစာေရးေလးကိုလွမ္းေျပာလိုက္သည္ႏွင့္
တစ္ဦးခ်င္းကိုစ
ျပီးေခၚေတာ့သည္။တခ်ိဳ႕ကအခန္းတြင္းေရာက္လွ်င္ ခါးကေလးညႊတ္၍ အရိုအေသျပဳႀကျပီး
တခ်ိဳ႕ကလက္အုပ္ကေလးခ်ီျပီး
ဦးညႊတ္ၾကသည္။ ျပီးမွသတ္မွတ္ထားေသာခံုတြင္၀င္ထိုင္ႀကသည္။
ကၽြန္ေတာ္
တို႕ကေတာ့ေလွ်ာက္လႊာပါအခ်က္အလက္မ်ားအျပင္၊ အ၀တ္အစားေသသပ္္မွဳ၊ဆံပင္ေသသပ္မွဳ
ကအစ စကားအေျပာအဆိုသြက္လက္မွဳ၊ပီသမွဳ၊မ်ားကိုပါအကဲျဖတ္ရပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ တို႕ေလးေယာက္မွ ေမးခြန္းတစ္ခုႏွစ္ခု
စီေမးျပီး ေျဖဆိုသည္ုအေျဖမ်ားကိုနားေထာင္ျပီး၊
မွတ္ခ်က္ေပးရန္သာျဖစ္သည္။လူေတြ႔ေမးျမန္းေနခ်ိန္မွာ
မႀကာခဏ လုပ္ငန္းခြဲမ်ားမွ ဦးေမာင္ေမာင္ထံ
ဖုန္းမ်ာ၀င္၀င္လာ၍
ေနာက္ဆံုးလူကို ေခၚလိုက္သည့္အခ်ိန္တြင္မြန္းလြဲ တစ္နာရီ ခြဲေနေပျပီ။
ေနာက္ဆံုးလူ၊ထိုေနာက္ဆံုးလူကေတာ့
အားလံုးထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ့ အတြက္ထူးျခားသည္။
“ေမာင္သုတ
၀င္လို႕ရပါျပီ ” ေခၚလိုက္သည့္အသံအဆံုးမွာပင္ အခန္း၀တြင္ေပၚလာသည္။ ထိုေနာက္ရပ္
လိုက္ျပီးေခါင္းကိုအသာေလးညႊတ္အရိုအေသျပဳလိုက္သည္။
ဦးေမာင္ေမာင္ကေခါင္းညွိမ့္ျပလိုက္သျဖင့္
အခန္းအလည္ကကုလားထိုင္တြင္၀င္ထိုင္လိုက္ေလသည္။
“ေမာင္ သုတ ေနာ္ ” မန္ေနဂ်ာႀကီးကႏွဳတ္ဆက္ေမးေလးေမးလိုက္သည္။
“ ဟုတ္ပါတယ္ ” ထိုသူငယ္၏အေျဖက ျပတ္သည္ဟုခံစားမိသည္၊တစ္ကယ္ဆို
“ဟုတ္ကဲ့ပါ ”
သို႕မဟုတ္
“ ဟုတ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ ” စသျဖင့္ေျဖသင့္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ့ စိတ္တြင္ေျပာလိုက္မိသည္။
“ ညီေလးကြန္ျပဴတာသံုးတတ္လား
”ဂ်ာႀကီးကစျပီးေမးလိုက္သည္။“ဟုတ္ကဲ့ အေျခခံေလာက္ေတာ့တတ္
ပါတယ္ ”မန္ေနဂ်ာႀကီးကသူ႕အေျဖကိုသိပ္ေတာ့မယံုႀကည္သည့္အေနျဖင့္၊
“အေျခခံေလာက္ေတာ့တတ္တယ္ဆိုတာ ၀င္းဒိုးေတြဘာေတြေကာျပန္တင္တတ္လား
”
“ ဟုတ္ကဲ့တင္တတ္ပါတယ္ ေဆာ့၀ဲလ္ ေတြလည္းျပန္ျပီးတင္တတ္ပါတယ္
”
ဒီတခါေတာ့
ဂ်ာႀကီးေတာ္ေတာ္သေဘာက်သြားသည္။ “ ကဲဒါ ဆိုကြာ ဆိုင္က ကြန္ျပဴတာက သံုးေနရင္းနဲ႕
သံုးရတာေတာ္ေတာ္ေလး
ေနျပီဆိုရင္မင္းဘာလုပ္မလည္း ”ေမာင္သုတ ကနည္းနည္းေလးစဥ္းစားျပီးမွ
“ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွမလုပ္ပါဘူး ”
“ ေဟ.. မင္မျပင္ေပးဘူးလား
မင္းျပင္တတ္တယ္ဆို ” မန္ေနဂ်ာႀကီးအေမးကိုေမာင္သုတကခပ္
သြက္သြက္ပင္
“ ဒါက
ကၽြန္ေတာ့ အလုပ္လည္းမဟုတ္ဘူး ကၽြန္ေတာ္ကအခုအေရာင္း၀န္ထမ္း
လာေလွ်ာက္တာပါ ကြန္ျပဴတာျပင္ဘို႕မဟုတ္ပါဘူး ျပီးေတာ့ဒါကအေပ်ာ္တန္းသမားေတြ
လက္တဲ့စမ္းလို႔ေကာင္းတဲ့ကိစၥလည္းမဟုတ္ဘူး မေတာ္လို႔အထဲကမွတ္ထားတဲ့
ေဒတာ ေတြ
ပ်က္သြားရင္လည္းျပသနာရွိပါတယ္ ဒါေႀကာင့္ ကၽြန္ေတာ္လံုး၀မျပင္ပါဘူး
”
သူ႕အေျဖကိုမန္ေနနဂ်ာႀကီးအတန္ႀကာေအာင္စဥ္းစားေနေသးျပီးမွ
ကၽြန္ေတာ့အားဆက္ေမး
ရန္ေမးဆတ္ျပလိုက္လို႕ “ ကဲဒါဆို ညီေလးကိုအေရာင္းနဲ႕ပတ္သက္တာအကိုေမးမည္
ေသေသျခာျခာနားေထာင္ေနာ္ ” ကၽြန္ေတာ္က စကားကိုရပ္လိုက္ျပီးမွ
“ ညီေလးရဲ႕ေကာင္တာမွာလူတစ္ေယက္ကမီးဂါင္း
တစ္ခုလာေမးတယ္ ညီေလးကရွိတယ္
ဆိုေတာ့သူကဘယ္ေလာက္လည္းေမးမည္ ညီေလးက တစ္ေထာင္လို႕ေျပာေတာ့
သူကတစ္ခုေပးလို႕ေျပာမယ္ ဒါနဲ႕သူကတစ္ခုေပးဆိုေတာ့ ညီေလးကတစ္ခုထုတ္ေပး
လိုက္တယ္ အဲဒီလူက ေငြစကၠဴ တစ္ရြက္ကိုခ်ေပးျပီး အေလာတႀကီးျပန္ထြက္သြားတယ္
အဲ
ညီေလးကႀကည့္လိုက္ေတာ့ ငါးေထာင္တန္ႀကီးျဖစ္ေနတယ္ ျပန္ျပီးလိုက္ေခၚလည္း
အဲသည္လူကို
မေတြ႔ေတာ့ဘူးဆိုပါေတာ့ ကဲ ညီေလးဘာလုပ္မလည္း ”
တစ္ကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ေမးခြန္းက
လြန္ခဲ့ေသာလကကၽႊန္ေတာ့ ဆိုင္ခြဲတြင္အမွန္တစ္ကယ္
ျဖစ္ခဲ့ေသာျဖစ္စဥ္ကိုေမးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ထိုစဥ္ကအေရာင္း၀န္ထမ္းေလးက
ပိုေငြေလးေထာင္
ကိုကၽြန္ေတာ့ထံတြင္လာေရာက္အပ္ႏွံခဲ့သည္၊ကၽြန္ေတာ္က စာအိပ္တြင္ထည့္ျပီး
ယေန႕တိုင္သိမ္း
ထားခဲ့သည္၊ထိုအေရာင္း၀န္ထမ္းအားလည္းျပန္လာေတာင္းလွ်င္လာယူရန္ေျပာခဲ့ျပီးျဖစ္သည္။
ေမာင္သုတ ကေတာ့ကၽြန္ေတာ့
ေမးခြန္းကိုလြယ္လြန္းသည္ဟူေသာ အျပံဳးျဖင့္
“ ဒါမ်ား ဦးေလးရယ္
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ညေနဆိုင္သိမ္းခ်ိန္ထိေစာင့္မည္ ဆိုင္သိမ္းတဲ့အထိ
လာျပန္မေတာင္းခဲ့လွ်င္ေတာ့ “အားလံုးကသူ႕အေျဖကိုစိတ္၀င္စားေစာင့္ေနခ်ိန္မွာသူကစကား
ကိုျဖတ္လိုက္ျပီးမွကၽြန္ေတာ့မ်က္ႏွာကိုႀကည့္ျပီး “ကၽြန္ေတာ္
ပိုတဲ့ေငြေလးေထာင္ကိုယူလိုက္မွာေပါ့ ”
သူ႕အေျဖေႀကာင့္ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ပ်က္သြားသည္၊ကၽြန္ေတာ္လိုခ်င္ေသာအေျဖမဟုတ္၊
“ မင္းအဲဒီေငြေလးေထာင္ကိုအေရာင္းတာ၀န္ခံကိုမအပ္ဘူးေပါ့
”မန္ေနဂ်ာႀကီးက၀င္ေမးလိုက္သည္။
“ လံုး၀အပ္ဖို႕မလိုလို႕မအပ္တာပါ”
“ ေျပာပါဦး ဘာျဖစ္လို႕ မအပ္ တာလည္းဆိုတာကို
”
တစ္ခိ်န္လံုး ျငိမ္ေနေသာ ဦးေမာင္ေမာင္က၀င္ေမးလိုက္သည္။
“ကၽြန္ေတာ္သာေငြေလးေထာင္ကိုအေရာင္းတာ၀န္ခံကိုအပ္လိုက္ရင္
သူက ေငြေလးေထာင္ကို
မွတ္စုစာအုပ္ႀကားမွာျဖစ္ျဖစ္ စာအိပ္ေလးနဲ႕ သူ႕အံဆြဲထဲမွာျဖစ္ျဖစ္သိမ္းထားမွာေပါ့၊အဲ
ကာလတစ္ခု
ႀကာသြားလို႕ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ျဖစ္သြားရင္သူဘာလုပ္မလည္း
အဲဒါေတာ့ဘုရားသခင္ဘဲ
သိပါလိမ့္မည္။” သည္အေျဖကေတာ့မွန္လည္းမွန္ကၽြန္ေတာ့ဂုဏ္သိကၡာကိုလည္းထိလာသည္မို႕
ကၽြန္ေတာ္ေတာ္ေတာ္ေလးကၽြဲျမီးတိုသြားမိသည္။သူကဆက္ျပီး
“ တကယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္ ေရာင္းလိုက္တာက ငါးေထာင္တန္ပစၥည္းျဖစ္ျပီး
သူေပးခဲ့တာက
တစ္ေထာင္တန္သာ ဆို လိုေနတဲ့ ေလးေထာင္္ကုိ အေရာင္းတာ၀န္ခံက
စိုက္ေပးမွာ
မဟုတ္တာေသခ်ာတယ္ ဒါ့ေႀကာင့္ လိုလွ်င္စိုက္ရမည့္ကၽြန္ေတာ္
ဘဲယူသင့္တယ္ ”
သူ႕စကားအဆံုးမွာအားလံုးကဘာမ်ားဆက္ေမးခ်င္ေသးလည္းဆိုတဲ့မ်က္လံုးမ်ားနဲ႕ကၽြန္ေတာ့
ကိုလွမ္းႀကည့္ႀကသည္။ကၽြန္ေတာ္ကေမးစရာကုန္ျပီဆိုသည့္သေဘာျဖင့္ေခါင္းခါျပလိုက္သည္။
တစ္ကယ္လည္းေမးခ်င္စိတ္ကုန္သြားျပီးျဖစ္သည္။ေစ်းကြက္မန္ေနဂ်ာဦးစိုး၀င္းကေခ်ာင္းတစ္ခ်က္
ဟန္႔လိုက္ျပီး “ ညီေလးပရိုဖိုင္ထဲမွာ စီးပြားေရးနဲ႕ ဘြဲ႕ရထားျပီးျပီလို႕ပါတယ္
ညီေလးက အေရာင္း
၀န္ထမ္း လစာနဲ႕ ဒီလုပ္ငန္းမွာေရရွည္လုပ္နိဳင္ပါ့မလား လုပ္မည္လို႕ေကာစိတ္ကူးရွိလား
”
ေမာင္သုတ ကေတာ္ရံုႏွင့္မေျဖဘဲ
ဦးစိုး၀င္းမ်က္ႏွာကိုႀကည့္ေနပါေသးသည္၊ေနာက္မွ
“ကၽြန္ေတာ္ ဒီလစာနဲ႕
ဒီလုပ္ငန္းမွာေရရွည္လုပ္မည္ မလုပ္ဘူးဆိုတာ ဦးေလးတို႕အေပၚမွာဘဲ
တည္ပါတယ္ ဦးေလးတို႕ေႀကာ္ျငာမွာ
ေရြးခ်ယ္ခံရလွ်င္အစမ္းခန္႕ကာလသံုးလခန္႕မည္လို႕
ေရးထားသလိုကၽြန္ေတာ္ ကလည္းအစမ္းလုပ္ႀကည့္မည့္ကာလကို ကိုးလ
ဒါမွမဟုတ္တစ္ႏွစ္
လို႕စိတ္ကူးထားပါတယ္...”
“ ေျပာပါဦး အဲဒီကာလအတြင္းစိတ္ကူးကို
..” ဦးစိုး၀င္းကစိတ္၀င္တစားေမးလိုက္သည္၊
ကၽြန္ေတာ္ ကေတာ့ေတာ္ေတာ္ႀကီးက်ယ္တဲ့ေကာင္ဟုေတြးရင္းျပံဳးလိုက္မိသည္။
“ သည္လိုပါ ကၽြန္ေတာ္ပထမ
ရိုးသားႀကည့္မယ္ ေနာက္က်ိဳးစားႀကည့္မည္ ေနာက္ေတာ့
လုပ္ငန္းပိုမိုတိုးတက္ေအာင္ေလ့လာႀကံဆႀကည့္မယ္
ကာလတစ္ခုထိေပါ့ ဒါေပမည့္
အဲဒါေတြက ဦးေလးတို႕ဘက္က ဘာမွတုန္႔ျပန္မွဳမရွိလာဘူး အရာမထင္လာဘူးဆိုလွ်င္ေတာ့
ကၽြန္ေတာ္ အရည္ခ်င္းနဲ႕ကိုက္ညီမည့္
အျခားလုပ္ငန္းတစ္ခုခုကို ကၽြန္ေတာ္ ေျပာင္းမွာပါ ”
ဦးစိုး၀င္းက တစ္ခုခုထပ္ေမးဘို႕ျပင္ျပီးမွ မေမးေတာ့ဘဲ
“ ဒီေလာက္ပါဘဲ ..”လို႕ခပ္ေျဖးေျဖး
ေျပာလိုက္ျပီးေနာက္သို႕မွီထိုင္လိုက္သည္။
ေနာက္ဆံုးေမးရမည့္သူ
ဦးေမာင္ေမာင္ အလွည့္ပင္ျဖစ္သည္၊၊ ဦးေမာင္ေမာင္ဘာေမးမည္
ကိုကၽြန္ေတာ္ ဆို႕အားလံုးသိျပီးျဖစ္သည္။လူေတြ႕စစ္ေဆးသည့္အခါတိုင္းဦးေမာင္ေမာင္က
ေမးခြန္းတစ္ခုတည္းကိုသာေမးေလ့ရွိသည္။
“ ကဲငါ့တူကိုဦးေလးကဘဲေနာက္ဆံုးေမးမည္
ေသေသျခာစဥ္းစားျပီးေျဖေနာ္ ဦးေလးကစိတ္ကူး
ကိုသိခ်င္လို႕ေမးမွာပါ၊ တကယ္လို႕ေပါ့ ငါ့တူသာ ဒီလုပ္ငန္းတစ္ခုလံုးရဲ႕
မန္းေနးဂ်င္းဒါရိုက္တာ
သာဆိုလွ်င္ ဒီလိုကြာ အခုေန ငါ့တူကို ဒီလုပ္ငန္းစုႀကီးရဲ႕လုပ္ပိုင္ခြင့္အျပည့္နဲ႕စီမံခန္ခြဲမွဳလုပ္ရ
မည္ဆိုလွ်င္ဒီလုပ္ငန္းစုႀကီးတိုးတက္ေအာင္အရင္ဆံုးငါ့တူဘာလုပ္မလည္း
”
ေမာင္သုတက ဦးေမာ္ေမာင္မ်က္ႏွာကိုျပန္ႀကည့္လိုက္သည္။ေနာက္မွ...
“ ဒီေန႔ လူေတြးေမးတဲ့ဆီမွာ ကၽြန္ေတာ္ ကေနာက္ဆံုးမွ ေျဖရတဲ့သူပါ၊ေျဖျပီးလို႕ထြက္လာတဲ့သူေတြ
ကို ဘာေတြေမးလည္းလို႔
က်န္တဲ့သူေတြကလိုက္ေမးႀကပါတယ္၊ေမးခြန္းေတြကတစ္ဦးနဲ႕တစ္ဦးမတူ
ႀကေပမည့္
အခုေမးခြန္းကိုေတာ့လူတိုင္းကိုေမးတတ္လို႕ ကၽြန္ေတာ့ အလွည့္မွာဘယ္လိုေျဖရမလည္း
လို႕ ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳျပီးစဥ္းစားထားပါတယ္
”
“ ေအး ေကာင္းတာေပါ့ကြ
မင္းကသူမ်ားေတြထက္အခြင့္အေရးပိုရတာေပါ့ ” ဦးေမာင္ေမာင္ကေျပာ
လိုက္သည္ကို
ေမာင္သုတက ေခါင္းခါျပီး၊ “ မဟုတ္ဘူးဦးေလး အေျဖေတြကပိုပိုမ်ားလာတယ္ ”
သူ႕အေျဖေႀကာင့္
ကၽြန္ေတာ္တို႕ျပံဳးမိသြားႀကသည္။သူကဆက္ျပီးေျပာလိုက္သည္၊
“ အခ်ိန္ေတြတေျဖးေျဖးႀကာလာေတာ့ မွ ကၽြန္ေတာ္ အေကာင္းဆံုးအေျဖတစ္ခုကို
သြားေတြ႕တယ္၊
ဒါေပမည့္
အဲဒီအေျဖကို ကၽြန္ေတာ္ ေျဖလို႕လည္းလံုး၀မျဖစ္ျပန္ဘူး ”
ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတာ္ေတာ္စိတ္၀င္စားသြားသည္။ဦးေမာင္ေမာင္က
“ ေဟ....
ထူးဆန္းတယ္ ဘာလို႕ေျဖလို႕မျဖစ္တာလည္း ”
ေမာင္သုတက ျပဳးျပီး “ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ထားတဲ့အေျဖကိုေျပာလိုက္ရင္
ေသျခာတာက ကၽြန္ေတာ္
ဒီအလုပ္ကိုလံုး၀ရေတာ့မွာမဟုတ္လို႕ဘဲ.....” သည္သူငယ္ေတာ္ေတာ္ရစ္သည္လို႕ေတြးမိသလို
သူ႕အေျဖကိုလည္းသိခ်င္မိသည္မို႕
“ ညီေလး..မင္းအေျဖကဘာမို႕..... ”စကားမဆံုးခင္မွာ၊
“ ခဏေလး ကိုေအာင္ထက္ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာမည္....” ဦးေမာင္ေမာင္ကတားလိုက္ျပီး
“ ကိစၥ မရွိဘူးေျပာလို႕ရပါတယ္ ဒီေနာက္ဆံုးေမးခြန္းက
လူေတြ႕စစ္ေဆးတာနဲ႕မဆိုင္ဘူး
ဦးေလးတို႕လုပ္ငန္းစုႀကီးအေပၚ
လူငယ္ေတြရဲ႕အျမင္ကိုသိခ်င္ယံုသက္သက္ ေမးတာပါ၊ ငါ့တူ
လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေျပာလို႕ရတယ္
မွန္တာမွားတာအဓိကမဟုတ္ပါဘူး ”
ဦးမာင္ေမာင္စကားအဆံုးမွာ
ေမာင္သုတက “ ဒါဆိုရင္ကၽြန္ေတာ္ေျပာမည္ တကယ္လို႕သာကၽြန္ေတာ့
မွာသာ ဦးေလးေျပာသလို လုပ္ပိုင္ခြင့္သာအျပည့္ရမည္ဆိုရင္...
ကၽြန္ေတာ္ ပထမ ဦးဆံုးလုပ္မွာက..”
ေမာင္သုတကစကားကိုရပ္လိုက္ျပီးကၽြန္ေတာ္တို႕မ်က္ႏွာမ်ားကိုတစ္ဦးခ်င္းဆီလိုက္ႀကည့္လိုက္သည္။
ျပီးမွ “ကၽြန္ေတာ္ ဦးေလးတို႕ေလးေယာက္ကိုအလုပ္က ထုတ္လိုက္ပါမည္
”
သူ႕အေျဖေႀကာင့္ကၽြန္ေတာ္ေဒါသေထာင္းကနဲထြက္သြားသည္၊က်န္သည့္လူမ်ားလည္းမ်က္ႏွတင္းကုန္
ႀကသည္၊ဦးမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္သာ
အျပံဳးမပ်က္ဘဲ ဆက္ေမးလိုက္သည္။
“ ဟုတ္ပါျပီ
ငါ့တူကဒီလိုေျပာမွေတာ့ အေႀကာင္းျပခ်က္ေတာ့ရွိမွာေပါ့ ဆိုစမ္းပါဦး ”
ေမာင္သုတက
လက္အုပ္ေလးခ်ီလိုက္ျပီး “ ေတာင္းပန္ပါတယ္ စိတ္မဆိုးႀကပါနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ က
အလုပ္သေဘာအရေျပာတာပါ
ဦးတို႕ကိုေစာ္ကားတာမဟုတ္ပါဘူး၊ တကယ္ေတာ့ဦးတို႕ကဒီဌာနႀကီး
တစ္ခုလံုးမွာတာ၀န္ရွိတဲ့သူေတြပါ၊ဒါေပမဲ့ဘာမဟုတ္တဲ့ကိစၥေသးေသးေလးမွာ
တစ္ေနကုန္အခ်ိန္ေတြ
ျဖဳန္းေနႀကတယ္၊ဦးေလးတို႕မွာဆိုင္ခန္းရွိတယ္၊ေရာင္းတဲ့ပစၥည္းရွိတယ္၊သတ္မွတ္ေစ်းႏွဳန္းရွိတယ္၊
ဘယ္သူမဆိုေရာင္းလို႕ရတဲ့အေနအထား၊အလုပ္လုပ္ခ်င္သူရွိတယ္၊အလုပ္လည္းရွိတယ္၊ေပးလုပ္ႀကည့္
လိုက္၊မတတ္ရင္သင္ေပးလိုက္ေပါ့၊ကုန္စံုဆိုင္မွာေစ်းႏွဳန္းေတြကလည္းပံုေသမဟုတ္ဘူးအားလူးတစ္မ်ိဳးမွာ
ဘဲအႀကီးအေသးေစ်းမတူဘူး၊အေဟာင္းအသစ္ေစ်းမတူဘူး၊ပိုထည့္ေပးရတာရွိေသးတယ္၊စါရင္းလည္း
မမွတ္ထားဘူး၊အဲသည္ဆိုင္ရွင္ကလူလိုရင္
ရွစ္တန္းေလာက္ေအာင္တဲ့ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို
လုပ္မလားေမးတယ္၊လုပ္မယ္ဆိုခန္႕တယ္၊ျပီးေတာ့ေပါင္းႀကည့္ျပီးေတာ့မွေကာင္းမေကာင္းအကဲျဖတ္တာ၊
လိုတာကိုအလုပ္နဲ႕သင္သြားတာ”
ေမာင္သုတက ေမာသြားလို႕ခဏရပ္လိုက္ခ်ိန္မွာ၊
“ အျပင္ကကုန္စံုဆိုင္လိုေတာ့လုပ္လိုဘယ္ရမလည္းကြ
”ကၽြန္ေတာ္က၀င္ျပီးဘုေတာလိုက္သည္ကို
ဦးေမာင္ေမာင္က
လက္တားလိုက္ျပီး “ ရပါတယ္ ဆက္ေျပာပါငါ့တူ”ေမာင္သုတကဆက္ျပီး၊
“ တကယ္ေတာ့ဆိုင္ကေတာ့ဆိုင္ပါဘဲ
အေရးႀကီးတာက ရိုးသားမွဳပါ အဲဒါကေပါင္းႀကည့္မွသိမွာပါ
အခုကၽြန္ေတာ့ေလွ်ာက္လႊာမွာပါတဲ့အက်င့္စာရိတၱေကာင္းေႀကာင္းေထာက္ခံစာကို ကၽြန္ေတာ့ကိုလံုး၀
မသိတဲ့သူေတြက
ေရးေပးလိုက္တာပါ၊ တကယ္ေတာ့ကၽြန္ေတာ့ဆံပင္ကအရွည္ႀကီး အခုလူေတြ႕ေျဖ
ရမွာမို႕ညွပ္လာတာ၊ခါတိုင္းေဘာင္းဘီအျမဲ၀တ္တာအခုမွလံုခ်ည္၀တ္လာတာပါ၊
ေျပာခ်င္တာက
ကေန႔ဦးေလးတို႕ျမင္ခဲ့တဲ့ေျဖဆိုသူေတြရဲ႕ပံုစံေတြကအမွန္မဟုတ္ပါဘူး၊”
သူေျပာသည္ကိုျဖစ္နိဳင္သည္လို႕ေတာ့ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိသည္။
“ တကယ္ေတာ့ဦးေလးတို႕ထုတ္ကုန္သာအရည္အေသြးေကာင္းျပီးေစ်းႏွဳန္းလည္းသက္သာတယ္
ထူးထူးျခားျခားအသံုးတည့္ရင္
ဂိုေဒါင္ထဲဖြက္ထားတာေတာင္မွလာေတာင္း၀ယ္မွာပါ၊ဦီးေလး
တို႕အဆင့္ကအဲဒီမွာသာအခ်ိန္ေပးသင့္တယ္၊အခုေတာ့......”သူကစကားကိုဆက္မေျပာေတာ့ဘဲ
“ ကႊန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာသည္ေလာက္ပါဘဲ၊မွားသြားတာပါရင္ေတာင္းပန္ပါတယ္
”
ေတာ္ေသးလို႕အမတ္သာျဖစ္ရင္ေတာ္ေတာ္ေျပာမည့္ေကာင္လို႕စိတ္ထဲကေျပာလိုက္သည္။
“ ေအးပါ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္
မင္းေျပာတာေတြလည္းမဆိုးပါဘူး ဦးမွတ္ထားပါ့မည္၊ငါ့တူကိုေမး
လို႕ျပီးပါျပီေနာ္၊မင္းရဲ႕အျမင္လည္းပညာရလိုက္ပါတယ္ကြ
” ဦးေမာင္ေမာင္ကျပံဳးျပီးေျပာလိုက္ေတာ့
“ ဟုတ္ကဲ့
ကၽြန္ေတာ့ကိုျပန္ခြင့္ျပဳပါ ” ေျပာေျပာဆိုဆိုေမာင္သုတျပန္ထြက္သြားေတာ့သည္။
အခန္းတခုလံုးခဏေတာ့တိတ္ျပီးက်န္ရစ္သည္။ျပီးမွအသီးသီးအမည္စါရင္းတြင္မွတ္ခ်က္ေရးရန္
စာရြက္ကိုေကာက္ကိုင္လိုက္ႀကသည္။ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့
ေမာင္သုတ၏အမည္ေဘးတြင္
“ ခန္႕ထားသင့္သည္
” “ ခန္႕ထားရန္မသင့္”ႏွစ္မ်ိဳးအနက္ဘာကိုေရးရမည္ကိုမျပတ္မသား
ႏွင့္ငိုင္ေနမိေတာ့သည္။
ေက်းဇူးျပဳျပီး
စာဖတ္သူလည္း၀ိုင္းျပီးအႀကံေပးႀကည့္ပါလားဗ်ာ။
တတိုင္းေမႊး။ ။21-1-2014မနက္5း30
ကိုယ္တိုင္ေရးေႀကာင္းတာ၀န္ခံပါသည္။
